-
Achter het behang. We zijn 24 jaar getrouwd en hebben twee kinderen. Een zoon van 17 jaar en een dochter van 15 jaar. Het laatste jaar loopt het niet lekker. Er zijn voortdurend ruzies en discussies met de kinderen. Alles draait de hele dag om de kinderen. Die twee pubers beheersen ons hele leven. Ze ruimen niets op, laten letterlijk alles achter zich neervallen. Het huis is soms een puinhoop. De simpelste opdrachten voeren ze niet uit. Ik weet dat het ook wel bij de puberteit hoort, maar het loopt nu de laatste tijd echt de spuigaten uit. Aan mijn man heb ik weinig of geen steun. Hij vindt mij een zeur. Hij zegt dat ik te perfectionistisch ben. Ik heb de lat te hoog liggen voor de kinderen. De kinderen verliezen volgens hem hierdoor het respect voor mij. Hij zegt dit is nou het resultaat van je eigen opvoeding. Je bent veel te streng. Hij vindt dat we meer als volwassene met elkaar moeten praten en dat hij geen problemen met de kinderen heeft. Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar ik zou ze soms zo achter het behang willen plakken. Ze halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik maak me grote zorgen hoe dit ooit nog goed moet komen. Ik sta er ook helemaal alleen voor. Graag zou ik met u hierover willen praten. Ik hoop dat u mij wat goede adviezen kunt geven. Mijn man wil niet meekomen.
-
Ik voel mij al jarenlang regelmatig depressief. Vooral in de donkere wintermaanden heb ik er last van. Als er in die periode dingen in mijn leven gebeuren voel ik me snel diep wegzakken. Het blijft dan niet bij een dipje. Ik heb in zo’n periode moeite om de dagelijkse dingen te doen. Ik ervaar dan geen plezier meer in mijn werk. In leuke dingen doen heb ik al helemaal geen zin. Voor mijn partner is dit ook niet leuk. We krijgen er ook ruzies over. Zij doet haar best en wil wel leuke dingen doen. Ze begrijpt dat ik depressief ben, maar het blijft niet leuk voor haar. Ook mijn ouders maken zich ernstige zorgen over mij als ik weer depressief ben. De huisarts heeft mij al eens een keer medicijnen voor geschreven, maar die helpen niet echt en daar ben ik mee gestopt. Ik heb veel dingen in het verleden meegemaakt. Misschien heb ik dingen nog niet goed verwerkt. En spelen die dingen wel meer in de winter. Ik weet het allemaal niet. Ik heb al eens therapie gehad en dat hielp wel een beetje maar ik denk dat ik te snel ben gestopt. Ik wil nu eindelijk wel eens leren: hoe om te gaan met die depressieve gevoelens? Ik wil graag een afspraak maken.
-
Ik vind het moeilijk om aan u uit te leggen want ik ben niet zo’n prater. Wij zijn nu 11 jaar samen en hebben twee kinderen, maar het voelt zo koud en stil. Mijn partner heeft een drukke baan en is ook niet zo’n prater. Hij praat niet graag over zijn gevoelens. Hij komt uit een gezin waar niet veel gecommuniceerd werd. In mijn familie wordt er ook niet veel gepraat over gevoelens, maar het voelde altijd wel warm aan. We zijn het dus beide niet gewend. In de begin jaren konden we nog wel af en toe wat gevoelens delen. En hoefde dat praten voor mij ook niet zo nodig. Echter nu we kinderen hebben vind ik het belangrijk dat we wel vaker met elkaar praten. Er hangt in huis vaak een enorme stilte. Soms voelt het alsof ik geen jas aan heb, zo koud doet het aan. We liggen samen in bed en raken elkaar niet aan. Die spanning is het moeilijkste. Ik ben vaak blij als hij de deur uit gaat, want dan zakt de spanning wat weg. Hij zal dat natuurlijk ook wel zo ervaren. Wij willen graag bij u in relatietherapie komen om te leren communiceren over onze gevoelens. We willen graag een afspraak met u maken.